Acht maanden geleden gaven de dokters Magda Vansweevelt uit Heverlee nog enkele dagen te leven, nu fietst Magda (60) voor Stichting tegen Kanker in de kopgroep van het Iedereen-Flandrien-peloton van Het Nieuwsblad.
Eerst was er borstkanker, twee jaar later volgde speekselklierkanker. Het traject was lang en lastig en Magda kroop door het oog van de naald. Op dit moment gaat het beter en toen Stichting tegen Kanker haar vroeg of ze in de kopgroep van Iedereen Flandrien wilde rijden, aarzelde ze geen moment.
Magda Vansweevelt gaat nu al een paar weken de uitdaging aan op haar allereerste koersfiets ooit. “Denken dat het einde is aangebroken en er tóch nog door geraken: dat bestaat.”
Hoe gaat het vandaag met jou en met het fietsen?
Het gaat goed. Ik voel me fitter, levenslustiger en opgewekter. Ik fiets natuurlijk wel trager en rustiger dan de gemiddelde fietser met een koersfiets maar het bewegen doet me goed. Het voelt steeds als een overwinning aan als ik op de fiets stap. En voor de rest? Ik vind het echt plezant, ik zie het vooral zitten omdat ik opnieuw aan het bewegen ben. Ik zweet opnieuw, ervaar opnieuw wat het is om kou te krijgen als je je uitkleedt na een fietstocht, ik voel de adrenaline opnieuw in mijn lichaam stromen. En is er eens een mindere dag, dan rust ik. Het is geen wedstrijd.
Hoe kwam je in de kopgroep terecht?
Ik had nooit de bedoeling om in de media te komen met mijn ziekte. Maar de vriend van mijn dochter werkt bij Stichting tegen Kanker en stelde voor dat ik me kandidaat stelde voor Iedereen Flandrien. Ik aarzelde geen moment. Als ik op deze manier mensen moed kan geven, dan doe ik dat graag. En ik geniet zelf ook.
Hoe is het fietsavontuur tot nu toe verlopen?
Iedereen Flandrien begeleidt me zeer goed met bewegingswetenschapper Kristof de Kegel en sportarts Servaas Bingé. Het begon met een half uurtje fietsen in mijn straat en ondertussen maak ik al ritjes van twee uur. Ik kom van heel ver, eigenlijk letterlijk uit het niets. Ik werk nu keurig de trainingen van Kristof de Kegel af. Om gezondheidsredenen heb ik wel een variant gemaakt op de ‘maximale vetverbranding’, de nuchtertraining. Maar dat neemt niet weg dat ik de voorgestelde uren fiets. En, ik heb nu ook een kasseistrook in mijn regio onder de wielen gekregen. Ook dat is een unieke ervaring voor een beginner als ik.
Heb je nog een boodschap voor lotgenoten?
Hopelijk moedig ik anderen aan om ook weer te bewegen. Niet omdat sporten de ziekte kan doen verdwijnen, maar wel omdat je je beter gaat voelen en fier om wat je wel nog kan. Ook mentaal geeft dit een boost. Het geeft moed. Het zorgt ervoor dat je inziet dat je nog veel aankan of opnieuw kan. De aanmoedigingen rond mij zijn ook een grote steun. Ik ben zo blij dat ik er nog ben en dit kan ondernemen. Ik kan het iedereen echt aanraden.
