We kregen de kans om uitgebreid met Pascal Angillis te spreken, een van de assistent-coaches van de Belgian Cats. Hij sprak met ons over zijn rol binnen het team en waarom hij en het volledige team zich inzetten in de strijd tegen kanker.
Dag Pascal. Kun je ons iets over jezelf en je werk bij de Belgian Cats vertellen?
Ik ben Pascal Angillis, 52 jaar oud. Bij de Belgian Cats help ik de speelsters om hun aanvallen te coördineren en analyseer ik hun spel en dat van de speelsters van de tegenstanders en hun verdediging. Deze informatie geef ik dan door aan onze speelsters. Daarnaast leid ik ook bepaalde delen van de trainingen, zodat de hoofdcoach een beter overzicht kan houden van wat er op het veld gebeurt.
Hoe lang ben je al bij de Belgian Cats?
Ik ben sinds februari 2023 opnieuw aan de slag bij het team. In 2011 was ik er ook al een jaar assistent-coach, in het eerste jaar van Emma, Antonia en Julie.
Dit jaar zijn de Belgian Cats ambassadrices van Stichting tegen Kanker. Hoe belangrijk is dat voor jullie als team?
De Belgian Cats zijn het beste uithangbord om veel mensen te bereiken. Kanker raakt immers heel veel mensen direct of indirect, en daarom zijn we blij dat we als Belgian Cats een steentje kunnen bijdragen aan de bewustwording en ondersteuning in de strijd tegen kanker.
Waarom is dit zo belangrijk voor jou persoonlijk als coach?
In onze familie hebben we kanker van heel dichtbij meegemaakt. Mijn jongste zoontje heeft een behandeling tegen kanker doorstaan en mijn vader is heel vroeg gestorven aan deze ziekte. Dit onderwerp ligt mij daarom persoonlijk zeer nauw aan het hart.
Kun je ons meer vertellen over het verhaal van je zoontje?
Het begon eind september 2019. Ik was net begonnen aan het seizoen als hoofdcoach bij de heren van Spirou Charleroi. Op een ochtend werd hij wakker met hoofdpijn en een uitpuilend oog. Eerst dacht de dokter dat het om een infectie ging en kreeg hij antibiotica. Maar het ging niet over. We werden doorverwezen en toen bleek dat het om kanker op de oogzenuw ging. Enkele dagen na de diagnose begon de chemotherapie. Hij zou toen net negen jaar worden. Het was een harde klap voor ons allemaal.
En hoe gaat het nu met hem?
Gelukkig gaat het nu heel goed. Hij heeft de hele behandeling en het protocol doorlopen, inclusief protontherapie in Duitsland. Hij zit nu in de nabehandeling en voorlopig is alles positief; hij is bijna in remissie. Voor ons als ouders was het een zeer ingrijpende periode. We werden meteen geconfronteerd met de harde realiteit.
Wat zou je willen zeggen tegen ouders die vandaag hetzelfde meemaken?
Blijf positief. Dat is echt het allerbelangrijkste wat mij betreft. Zorg voor een positieve omgeving voor het zieke kind, maar ook voor broers, zussen en ouders. Laat zien dat er altijd goede moed is, lach, en probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Dit helpt niet alleen het kind, maar ook de hele familie. Het is cruciaal om verdriet een plaats te geven, maar blijf positief. Wij zijn ervan overtuigd dat deze houding een grote rol heeft gespeeld in het herstel van ons zoontje. Dat werd ons trouwens ook bevestigd door de dokters.
Dank je wel, Pascal, voor dit openhartige gesprek en voor jouw inzet, zowel bij de Belgian Cats als voor Stichting tegen Kanker.
